Samenvatting

Sommige mensen ontwikkelen na het meemaken van een trauma een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Ze hebben herbelevingen aan het trauma, vermijden eraan terug te denken en zijn waakzaam. De meest effectieve behandelvorm is exposure, waarbij patiënten worden blootgesteld aan hun herinneringen. Ondanks het feit dat dit een zeer effectieve behandelmethode is, wordt deze nog steeds te weinig toegepast in de klinische praktijk. Vooral niet bij patiënten die naast hun PTSS nog andere klachten hebben, zoals dissociatie, alcoholmisbruik, depressie, of automutilatie. Waarschijnlijk komt dit omdat er nogal wat misverstanden bestaan over exposure en de effecten daarvan op de patiënt en de therapeut. In deze bijdrage worden de tien belangrijkste misverstanden over exposure weerlegd. Misverstanden die overigens ook vertaald kunnen worden naar andere angststoornissen, want ook bij de behandeling daarvan wordt exposure te weinig toegepast.

Summary

Who dares? Ten misunderstandings about exposure in the treatment of PTSD-patients.

Some people develop a posttraumatic stress disorder (PTSD) after experiencing a trauma.
They re-experience the trauma and try to avoid thinking about it and are vigilant. The most effective form of treatment is exposure, whereby patients are being exposed to their recollections of the trauma. In spite its proven efficacy this form of treatment is not often the treatment of choice in clinical practice. Particularly when it concerns patients who, besides PTSD, suffer from additional complaints such as dissociation, alcohol abuse, depression or automutilation. The most likely explanation is that there are quite a few misunderstandings concerning exposure and its effects on patients and therapists. In this contribution ten most important misunderstandings about exposure are presented and these can also be generalized to other types of anxiety disorders.